Moved Permanently

İnanmak… Bir umuda, düşe, gerçeğe, düne, yarına, anılara hatta bazen sadece ufak bir ana inanmak.  Her olgunun gerçek başlangıç noktası. Çünkü istemekten, hayal etmekten hatta yeri geldiğinde çalışmaktan bile daha güçlü bir anahtar bu. Başarı, başaracağına inanmadan olmuyor. Kapılar, ardındakilere ulaşabileceğine olan inançlarını kaybetmeyenlere açılıyor günün sonunda.

Kazanmak için çabalarken hangi ara kaybetmeye başladığımızı anlayamayız ya hani bazen. İşte o zaman dönüp bakmak lazım belki de. Sormak lazım, yapabileceğime, olabileceğine hala inanmaya devam ediyor muyum diye. Şüphe, formu ne olursa olsun içindekileri kurutan bir zehirden farksız neticede. İnandığımız değerlere, verdiğimiz emeklere, beslediğimiz sevgilere inanmayı bıraktığımızda yavaş yavaş yok olup gidişi de bundan mütevellit.

Peşinden gitmeye cesaret gösterdiğimiz her yol başka ayrımlara da gebe kalıyor. Bitti dediğimiz yerden yeni bir başlangıç filizleniyor. Kaybettim derken kazandıklarımız su yüzüne çıkıyor. Hayat, günün sonunda sadece kendisine inancını kaybetmeyenleri ödüllendiriyor.  Yani işin aslı vazgeçmekte değil de direnmekte yatıyor.

Emek vermeyi bu kadar kutsal kılan tılsımın sebebi de budur belki. İnançla, aşkla ve cesaretle adımlar attığımız da her hayal gerçek olamaya aday. Yeter ki pes etmeyelim. “İnanmak başarmanın yarısıdır” derler ya hani. Değil… Gerçekten bütün kalbinle, ruhunla inanmak başarmanın yarısından çok daha fazlası.